Η αντιστροφή της Alison James και της Jennifer K. Mann Το Δέντρο που δίνει ξεκινά με ένα νεύμα στο διαρκές, αμφιλεγόμενο κλασικό του Shel Silverstein: «Μια φορά ήταν ένα δέντρο που ήταν πολύ μοναχικό». Τα πράγματα αλλάζουν όταν μια ταλαιπωρημένη κοπέλα ονόματι Ρόζμαρι ορμάει, δακρυσμένη, πέρα από το χωράφι προς το ζαχαροπλαστείο. Τα παιδιά στο κοντινό σχολείο έχουν πληγώσει τα συναισθήματά της και η Maple της προσφέρει φιλία. Ο δεσμός τους βαθαίνει καθώς η Rosemary επισκέπτεται καθημερινά. Φυτεύει ακόμη και μερικούς σπόρους σφενδάμου κάτω από τα κλαδιά της φίλης της.
Όταν η Rosemary σταματά ξαφνικά να επισκέπτεται, η Maple θρηνεί, αλλά καθώς περνούν οι εποχές και τα χρόνια, καταφέρνει να ανθίσει και να μεγαλώσει ούτως ή άλλως. Τα πρόθυμα δενδρύλλια που ξεφυτρώνουν κάτω από τα λαμπρά φύλλα του Maple ωριμάζουν επίσης. Τελικά, η Ρόζμαρι επιστρέφει, πλέον ενήλικη γυναίκα, για να πει στη Μέιπλ ότι έχει γίνει δασκάλα στο σχολείο. Κρεμάει μια κούνια από ένα από τα κλαδιά του Maple και συστήνει τους μαθητές της στον παλιό της φίλο. Στο τέλος, βλέπουμε τη Ρόζμαρι ως μια μεγαλύτερη γυναίκα, με τα σκούρα μαλλιά της άσπρα από την ηλικία. Εγκαθίσταται δίπλα στο Maple με ένα βιβλίο και, κάτω από τα προστατευτικά φύλλα, διαβάζει δυνατά στο δέντρο.
Με συγκινητική συναισθηματική αυθεντικότητα, Maple & Rosemary εξερευνά τους δεσμούς της φιλίας και τις υποσχέσεις που αυτή συνεπάγεται. Ο Τζέιμς απεικονίζει τις συνομιλίες μεταξύ της Ρόζμαρι και της Μέιπλ σε άμεσο διάλογο, σαν να μιλάει στην πραγματικότητα η Μέιπλ και η Ρόζμαρι να μπορεί να την καταλάβει. Όταν οι επισκέψεις της Ρόζμαρι σταματούν, ο Τζέιμς γράφει ότι ο Μέιπλ «πόνεσε από μοναξιά», γιατί «άπαξ και αποκτήσεις έναν φίλο, ξέρεις τι σου λείπει όταν εκείνος έχει φύγει».
Το έργο τέχνης του Mann συμπληρώνει απρόσκοπτα το ζωντανό κείμενο του James. Όταν συναντάμε για πρώτη φορά τη Rosemary, ο James την περιγράφει από την οπτική γωνία του Maple ως κάτι που «βρέχει από τα μάτια του» και κινείται «φωτεινό και γρήγορο σαν πεφταστέρι». Ο Mann φέρνει την ιστορία στη σελίδα με καταπράσινα τοπία γεμάτα με πράσινο κάθε απόχρωσης. Αιχμαλωτίζει όμορφα το Maple καθ‘ όλη τη διάρκεια των εποχών και η περιστασιακή της χρήση πάνελ προχωρά με δεξιοτεχνία τον ρυθμό όπως χρειάζεται. «Τα φύλλα άνθισαν, κάηκαν και μετά έπεσαν», διαβάζουμε καθώς ο Mann απεικονίζει μπουμπούκια με ροζ μύτη, μετά καταπράσινα φύλλα και τέλος τα φλογερά κόκκινα του φθινοπώρου.
Αυτή η τρυφερή ιστορία είναι ουσιαστική ανάγνωση για όσους ψιθυρίζουν δέντρα παντού.
